Mijn Passie!

Graag wil ik een persoonlijke boodschap (op)recht uit mijn hart met jullie delen.

appleOndertussen heb ik 19 jaar (2000)  ervaring als dierenarts waarvan 17 jaar fulltime als revalidatie dierenarts en trainer. In die 19 jaar heb ik heel veel verschillende problemen voorbij zien komen waarbij paarden korte of lange tijd uitgeschakeld waren. Regelmatig kom ik paarden tegen die onherstelbare beschadigingen aan hun lichaam hebben. Vaak spreek ik eigenaren die maanden of jaren tobben met allerlei problemen met hun paard. Zelf heb ik ook in deze situatie gezeten.

Toen ik in de eindfase van mijn studie diergeneeskunde zat, had ik een prachtig dressuurpaard. Ik had hem als 2,5 jarige hengst gekocht, zelf ingereden en verder beleerd. De lage klassen gingen als een speer, maar in de M liep ik vast. Het paard werd steeds sterker en stugger en eigenlijk was het niet meer leuk om te rijden. Ik stapte altijd af met pijn in mijn nek, schouders en armen.

De manier waarop ik leerde rijden was erg gefocused op de hoofdhouding. Het hoofd moest en zou op de juiste plek blijven. Daar was mijn paard het niet mee eens en verzette zich door zich sterk en stug te maken.

Na de dip in de M ging het weer goed in de wedstrijden. Het plaatje was mooi, maar het voelde niet fijn. Het voelde als hangen en wurgen en zo ging ik dan ook de dressuurproeven door.

Ik heb hem 7 jaar gehad en in die zeven jaar heb ik er 3 jaar naast gelopen vanwege allerlei blessures,  die allemaal gevallen van pech leken.  Nu weet ik beter. Met de kennis die ik nu heb weet ik dat die blessures het gevolg waren van een incorrecte manier van trainen. Een manier die niet past bij de biomechanica en de fysiologie van het paard.

Aan het einde van mijn studie wilde ik graag de overstap naar de ZZ maken, maar iedere keer als ik  het paard daarvoor optrainde, werd hij licht onregelmatig. Uiteindelijk heb ik besloten om hem weg te geven aan iemand die hem recreatief wilde rijden. Dat ging heel goed. Hij heeft een super goede eigenaar gekregen.

Na een paar jaar kwam hij terecht bij een collega trainer. Hij had allerlei lichamelijke klachten. Zij had veel ervaring in revalidatietraining en omdat we elkaar kenden, werd ik om advies gevraagd. Ik zag een paard dat ongelukkig was. Hij straalde uit dat hij pijn had. Hij liep achter onregelmatig en de mooie bespiering die hij ooit had, was verdwenen.

De oorzaak kon ik niet vinden. Wel heel veel problemen, maar geen oplossingen. Uiteindelijk geadviseerd om ‘mijn eigen’ paard te laten euthanaseren.

Nu heel wat jaren later, weet ik wat de oorzaak was. De oorzaak was de incorrecte training al die jaren dat hij van mij was. Die jaren hadden voor schade gezorgd in zijn lichaam. Hij heeft lange tijd gecompenseerd en toen hij naar zijn nieuwe eigenaar ging, werd hij minder zwaar belast. Zo kon hij het nog een tijd volhouden. Uiteindelijk kon hij ook dat niet meer aan.

En het ergste misschien nog wel is, dat ik hem had kunnen helpen toen hij zo slecht was, als ik maar geweten had wat ik nu weet. De oplossing was simpel, ik weet nu waar ik het zoeken moet, de weg was lang geweest, maar het was wel gelukt. Dat heb ik nu met zo veel andere paarden gezien die er soms nog slechter aan toe waren dan hij.

Deze onwetendheid heeft me veel gekost. Veel in financieel opzicht, omdat we meerdere keren klinieken bezocht hebben voor onderzoek. Veel omdat het teleurstelling op teleurstelling was. Dan leek het weer even goed te gaan voor een aantal maanden en dan liepen we tegen de volgende blessure aan. Maar vooral het verdriet om afscheid te moeten nemen van een vriend. Het doet pijn om te weten dat dit ontstaan is door mijn eigen onwetendheid, maar dankzij al deze harde lessen ben ik gaan zoeken en zoeken naar oplossingen. Dat heeft er toe geleid dat ik een uniek pakket aan kennis en vaardigheden heb verworven, dat heel doeltreffend is bij de revalidatie van een paard.

Ik weet ook dat er met heel veel paarden problemen zijn. Dat heel veel eigenaren met dezelfde problemen worstelen. Ik krijg vaak patiënten aangeboden die al jaren in de medische molen zitten en opgegeven zijn. 70 – 80 % van deze paarden halen we er doorheen. Dat doe ik niet alleen. Dat doe ik samen met het team van Equicare-Plus. Deze paarden worden vaak weer functioneel en kunnen een plezierig leven hebben, maar hun optimale prestaties en vitaliteit halen ze niet allemaal meer.

Door de jaren heen heb ik veel verdrietige eigenaren meegemaakt. Gefrustreerd door al die jaren zoeken naar oorzaken en oplossingen. Om vervolgens weer tegen dezelfde of nieuwe blessures aan te lopen. In een paar gevallen per jaar kan ik ook geen oplossingen meer vinden. Dan is het paard er zo slecht aan toe, dat het niet meer eerlijk is om door te gaan. Dan moeten we eerlijk zijn en ervoor kiezen om het paard niet verder te laten lijden. Als dit een paard betreft wat 25-30 jaar is, en vaak al lang bij de eigenaar is, dan is dat heel verdrietig. De eigenaar heeft er vaak wel vrede mee. Dit is een mooie leeftijd voor een paard.

Anders ligt het wanneer een 7 of 8 jarig paard onherstelbare schade heeft opgelopen. Een paard dat eigenlijk in de bloei van zijn leven moet zijn. Het verdriet van de eigenaar gaat dan vele dimensies dieper. Daar komt onbegrip bij. Hoe kan dit nu gebeuren? Waarom overkomt dit mij en mijn paard? Toekomstdromen spatten uiteen.

Ik weet hoe dat voelt en diep van binnen vraag je je ook af wat je fout hebt gedaan. Helemaal niks, soms heb je inderdaad pech. Een paard is groot en sterk, maar ook heel kwetsbaar. Soms maken ze een rare sprong of een glijpartij in het weiland, maar in verreweg de meeste gevallen is onwetendheid de oorzaak van blessures.

Zo lang je het niet weet kun je er niks aan doen! Zodra je het wel weet kun je er mee aan de slag. Zorg dat je kennis krijgt over correcte training en dat wat er daarnaast nodig is om je paard gezond te houden. De reden dat ik dit met jullie deel is omdat ik onwetend was en daardoor veel verdriet heb meegemaakt.

Mijn schuldgevoel naar mijn paard toe heb ik omgezet in dankbaarheid. Ik ben dankbaar dat hij een grote stimulans is geweest om te gaan zoeken. En ik ben dankbaar voor alle antwoorden die ik heb gevonden. Met iedereen die daarvoor open staat deel ik dit graag. Met z’n allen kunnen we veel paardenleed en ‘eigenarenleed’ voorkomen.

Het laatste wat ik nog met jullie wil delen is; wacht niet totdat je paard kreupel wordt of andere fysieke problemen laat zien. Correcte training, kloppend bij de biomechanica en fysiologie van je paard, is nodig om hem gezond te houden.

Ook al lijkt het of jouw paard helemaal fit is, paarden zijn meesters in het verborgen houden van hun discomfort en pijn. Dat zit in hun instinct. Daardoor overleven ze. Een prooidier wat pijn laat zien, is kwetsbaar voor aanvallen van roofdieren. Laat je dus niet voor de gek houden. Als je twijfelt over je manier van trainen of de fitheid van je paard; vraag om advies, vergroot je kennis! Op het moment dat je paard daadwerkelijk kreupel wordt, is revalidatie vaak wel mogelijk, maar dan heb je een lange weg te gaan.

Het is mijn passie om eigenaren te helpen om hun paard gezond en fit te krijgen en te houden. Een paard optimaal te laten presteren in de ring, volledig in zijn kracht. De mooiste ervaring is het als een eigenaar met een grote glimlach op zijn of haar paard zit. Ervaart hoe het is als je een lichte aanleuning hebt en het paard krachtig, ontspannen en vol vertrouwen onder je voelt bewegen. De harmonie die dan ontstaat waardoor ruiter en paard één worden. Dan hebben ruiter én paard voordeel van de training!